Komorowski - Piąty III Rzeczpospolitej.

Nie ukrywam, że chętniej widziałabym na tym stanowisku kobietę. Taką z osobowością, powiedzmy większą od posłanki Kempy i mniejszą od posłanki Senyszyn, bo jednak trzeba wypośrodkować pomiędzy bezbarwnością a nadekspresją. Na takie frukta trzeba będzie jeszcze poczekać. Tymczasem dziś zostaje zaprzysiężony na prezydenta III RP pan Bronisław Komorowski. 

Oczywiste dla mnie jest, że jego wybór jest relatywnie przypadkowy. PO musiała w obliczu katastrofy samolotu pod Smoleńskiem dość pośpiesznie kreować go na osobowość dyplomatyczną, zaś jego ostateczne zwycięstwo było dziełem jego bezpośredniego przeciwnika w II turze wyborów, prezesa Kaczyńskiego. Wielu Polaków głosowało raczej przeciwko prezesowi, niż za gajowym, który w zasadzie dyplomatycznie nie miał się jeszcze szansy wykazać. W tej chwili ogromną częścią sprawowania tego urzędu będzie pacyfikowanie zatargów pomiędzy dwoma stronami rowu mariańskiego, jaki pogłębia się w polskiej polityce. Jest to moim zdaniem proces naturalny. Po roku 89 wielką namiętnością różnej maści karierowiczów ("mamo, bendem politykiem") było tworzenie następnych kolonii politycznego planktonu. Oczywiście każdy chciał być przewodniczącym partii, więc gdy tylko X z Y pokłócili się, Y zakładał własny ogródek jordanowski i przenosił zabawki. Stało się już tradycją, że plankton usiłował się przyczepić do jakiejś większej ławicy przed wyborami, natomiast po nich dokonywał rozłamu głosząc, że wszystko robiłby lepiej niż partia rządząca ... oczywiście gdyby miał władzę. Ten układ zaspokajał w Polakach przez jakiś czas głód demokracji. Powiedzmy sobie jednak, że dorosło w międzyczasie już jedno najedzone pokolenie. Wiemy, że deklaracje przedwyborcze to deklaracje, a trzy partie prawicowe niczym się od siebie nie różnią. Wobec tych przemyśleń narodu partie zaczynają postrzegać wyrazistość koncepcji jako plus. Wielu nazwie to dzieleniem Polski. Ja nazwę normalnym zjawiskiem politycznym.

Pytanie brzmi, czy Komorowski podoła przywilejowi reprezentowania i obowiązkowi pacyfikowania. Obydwie te funkcje same w sobie do łatwych nie należą. Pacyfikowanie wymaga słownej elegancji i bystrości umysłu, której niestety w czasie przedwyborczym w kandydacie PO nie dostrzegłam. Na reprezentowanie patrzę trochę spokojniej, choćby z tego powodu, że bogowie na prezencji pana Komorowskiego nie zaoszczędzili i przy przemyślanych posunięciach zaplecza dyplomatycznego nasz nowy prezydent faktycznie może robić dobre wrażenie. Wydaje mi się, że bardziej przez swoje pochodzenie niż zalety ducha jest otwartym na świat Europejczykiem (np. jest daleko spokrewniony z belgijską księżniczką Matyldą) i jest możliwość wykorzystania tego w kreowaniu Polski na ważną część Europy a nie skansen. Mam nadzieję, że prezydent Komorowski oswoi się z mediami i będzie godnie sprawował swój urząd, nie przynosząc nam, Polakom, wstydu. Już za pół godziny wypowie te słowa:

Obejmując z woli Narodu urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, uroczyście przysięgam, że dochowam wierności postanowieniom Konstytucji, będę strzegł niezłomnie godności Narodu, niepodległości i bezpieczeństwa Państwa, a dobro Ojczyzny oraz pomyślność obywateli będą dla mnie zawsze najwyższym nakazem. (opcjonalnie) Tak mi dopomóż Bóg.

Bez kozery powiem amen. I obyśmy żyli w nieciekawych czasach.